YORUM | Tuğrul Canpolat
Henüz maçın başında, sol kanatta aldığı topu içeri taşıyan takımın santrforu Baghdad Bounedjah, kendine şut pozisyonu yarattı. Belki pek iyi bir vuruş yapamadı ama Senegal’in savunmacısı Salif Sane’ye çarpan top yükseldi yükseldi ve donup kalan kalecinin bakışları arasında uzak köşeye düşüverdi. Sonrasında çok sayıda taç ve faul olurken 30 derece sıcakta, tam 1 yıldır bir haftadan uzun tatil yapmayan futbolcu grubuyla temponun yükselmesi mümkün olmadı. Senegal zorladı ama uzaktan şutlarla kaleyi yokladığı bir iki pozisyondan fazlasını üretemedi. Maç boyu 32 faul yapan Cezayir, bir şekilde maçı bitirdi ve 29 yıl aradan sonra Afrika Kupası’nı kazandı.
Son üç yılda 6 farklı teknik direktör ile çalışan Cezayir, nihayet doğru ismi buldu. 43 yaşındaki Paris doğumlu Djamel Belmadi, ülkesini Afrika’nın zirvesine taşıdı. Tunus’ta top koşturan sol açık Youcef Belaili’yi ve Suudi Arabistan’ta oynayan stoper Djamel Benlamri, Avrupa’da oynayanlara tercih etti, kendi oyununa uygun oyuncular seçti. Takımın yıldızı Riyad Mahrez ise hocası Belmadi’nin farkını şöyle anlatıyor: “Taktiksel olarak daha çok çalışıyoruz. Hocamız bize çok sayıda direktif veriyor ve bizi motive etmek için doğru sözleri kullanıyor.” Cezayir takımı, açık ara turnuvanın en organize takımıydı. Bilhassa top rakipte iken sahadaki duruşları ve savunma performanslarıyla öne çıktılar. Nitekim şampiyona boyunca oynadıkları 7 maçta sadece 2 gol yediler.
Riyad Mahrez yarı finalin uzatmalarında, Nijerya’ya attığı frikik golüyle Cezayir halkını sokağa dökmüştü, ama Cezayir’de halkın bir kısmı uzun süredir zaten sokaklardaydı. Afrika Kupası final maçının oynandığı gün meydanlardaki protestoların 22.’si düzenleniyordu. Geçtiğimiz Nisan ayında Cumhurbaşkanı Abdulaziz Buteflika’yı istifaya zorlayan barışçıl sokak eylemleri, Buteflika’nın tüm kadrosunun devlet kademesinden istifası talebiyle sürerken, bir yandan da kurulan dev ekranlarda final maçı seyredildi. Bu türden sokak protestoları, yakın coğrafyalarda devletin silahlı müdahalesi, kanlı yönetim değişiklikleri ya da iç savaş ile sonuçlanırken, Arap Baharı’ndan bu yana Cezayir’de barışçıl şekilde ilerliyor. Bu yönüyle Afrika’nın en stabil ülkelerinden birisi olan Cezayir’in bu aklî duruşunu bu kez futbol sahasına da yansıttığı söylenebilir. Bölgesindeki ekonomik gücü ve Fransa üzerinden Avrupa’yla kurduğu yakın ilişki, teknik direktör Djamel Belmadi tarafından yetenekli oyuncu grubuna eklenen organizasyon kalitesi olarak yorumlanabilir.
Finalin Fransa ile ilişkisi, yalnızca ilk 11’indeki 7 oyuncusu Fransa doğumlu olan Cezayir tarafında değildi. Senegal’in ilk 11’indeki 5 oyuncu da yine Fransa doğumluydu. Diğer bir deyişle, maçın başlama düdüğünde sahada yer alan 22 oyuncunun 12’si, Fransa’da doğumluydu ve futbol eğitimlerini de burada almışlardı. Oyun tarzının da benzeştiği söylenebilir. Cezayir, kuşkusuz yetenekli oyunculara sahip bir takım ama tek yetenekli takım onlar değildi. Oyunun da özellikle saha içi organizasyon yönüyle Avrupa oyununa yaklaştığı ve başarısı getiren etmenlerden birinin bu olduğu söylenebilir. Dolayısıyla, son Dünya Kupası şampiyonu Fransa’nın futbola global çaptaki etkisi, Afrika Kupası üzerinden de okunabilir.
Nihayetinde çok sıcak bir Afrika Kupası geride kaldı. Çok sıcaktı, zira bu tabir hem mecazi hem de gerçek anlamıyla Mısır’daki turnuvaya uyuyor. Avrupa’nın zorladığı yaz turnuvası, çok daha temposuz maçlara sebep oldu. Buna karşın tribünlerdeki şölen, gol sevinçleri ve takımların, oyuncuların, maçların hikâyesi biz kıta dışından takip edenlere yine de keyif verdi. Bölgesinin stabil ve güçlü ülkesi, güçlü takım organizasyonu ve üstün yetenekli oyuncularının becerisiyle Afrika Kupası’nı kazandı.
