Kulübünüzün sizi seçtiğini söyleyenler yanılmıyor.
Birleşik Krallık'tan binlerce mil uzakta büyüdüğüm yerel bir İngiliz takımını destekleme fırsatım olmadı. Bu yüzden The Beatles'a olan sevgim Rafael Benitez yönetimindeki takımı izlememle birleşince, çocuk yaşta Liverpool'un renklerini benimsedim.
Lisede depresyondan muzdarip olduğum dönemde her hafta sonu Liverpool'u izlemek benim için Roy Hodgson'un travmatik döneminde bile karanlık bir tüneldeki ışıktı.
Fernando Torres'in, boşluğu Andy Carroll ile doldurulmaya çalışıldığında dahi her zaman sabırsızlıkla beklediğim bir Liverpool maçı vardı.
Her yenilgi kalbimi kırdı ama her galibiyet çok daha büyük hissettirdi. Kaptan ve en sevdiğim oyuncu Steven Gerrard bizim için çok özeldi. Mükemmelliğin simgesiydi. Doğuştan bir Liverpool taraftarı, Liverpool'da büyümüş, saf ve kusursuz bir şekilde kulübe adanmış bir hayat.
Ama Gerrard'a hayranlık duyma nedenlerim, çok sevdiğim kulüpten uzak hissetmeme neden oluyordu.
GettyKendi başıma Liverpool'u destekler hiçbir zaman farkında değildim ancak sosyal medyada, çevrim içi forumlarda ve hatta Anfield'ı ziyaret ederken diğer taraftarlarla karşılaştığımda aniden bazı şeylerin farkın vardım.
Stevie gibi beyaz İngiliz olmadığın için mi Liverpool'a hayrandım? Kendimi bir taraftar olarak nitelendirmeden önce Anfield'da belirli sayıda maç izlemem gerekiyor muydu? Liverpool'daki insanlar kırmızı atkımı takıp, onlarla Amerikan aksanıyla konuşsam beni yargılarlar mı? Kulübe desteğim önemli mi?
Orada doğan ve büyüyen Wolves hayranı İngiliz bir üvey babayla büyüdüm ama futbol taraftarlığı onun için farklı anlamlar ifade ediyordu.
Çok küçük yaşlardan itibaren Molineux'e giden biriydi ve bize ailesiyle birlikte tribünde çektiği fotoğrafları gösterirdi.
Benim hissettiğim bu değildi. Liverpool ile ilişkim dijitaldi. Televizyonumda ve bilgisayarımın ekranında doğmuştu.
Eski üvey babam İngiltere ziyaretimizde beni Wolverhampton maçlarına götürdüğünde taraftarlar düzenli olarak yerel takımlarını desteklediklerini belirten tezahüratlar yapmıştı.
Anfield'e ilk gittiğimde annem dışında tek renkli insanın kendim olduğunu anladım ve panikledim. Birinin bana orada yerim olmadığını söyleyeceğinden ve orada olmayı hak etmediğimden endişelendim.
Liverpool'un Mohamed Salah adlı bir oyuncuyu 37 milyon sterline transfer ettiği yaz artık Liverpool'da olmayan Gerrard'ın hâlâ büyük bir hayranıydım. Başka bir futbolcuyu Gerrard'ı sevdiğim kadar sevebileceğimi hiç düşünmemiştim ama sonra Salah geldi. Doğuştan bir Scouser değildi ve hatta aslına bakarsanız bunun tam tersiydi.
Getty ImagesAttığı her gol ile Kop tribününü olduğu gibi benim kalbimi de fethetti. Salah da benim gibi göçmen, kahverengi ve Müslümandı.
Açık bir şekilde fark edilen bir Arap her santra vuruşu öncesinde ve attığı her golden sonra ellerini şehadetle havaya kaldırarak dua etmek için çimlere çöküyor. Birlikte oynadığı takım arkadaşı da Sadio Mane de onun gibi ve bu ritüeli birlikte gerçekleştiriyorlar.
Eşi başörtüsü takıyor. Ağır bir aksanla konuşuyor ve dinini yaşamaktan çekinmiyor. Adı tam anlamıyla Mohamed. Kahverengi, ağır sakallı ve Müslüman olmanın ne anlama geldiğine dair parçalanmış klişeleri taşıyor.
Gülünç derecede yetenekli bir futbolcu olmanın yanı sıra alçak gönüllü, mütevazı ve yardımsever. Yüzünde her zaman bir gülümseme var. Apolitik olmasına rağmen içtenlikle konuşup, çeşitli eylemlerde bulunabiliyor.
Komedyen John Oliver, Time dergisinin 2019'un En Etkili 100 Kişisi listesinde onun için, "Salah iyi futbolculuğunun da ötesinde iyi bir insan ve dünyanın en iyi futbolcularından biri." yazmıştı.
Liverpool'da yıldız futbolcu statüsüne kavuşması kaçınılmaz bir şekilde Liverpool taraftarının ona tapmasıyla sonuçlandı. Çok geçmeden, Dodgy'nin "Good Enough" şarkısını onun için uyarlamaları uzun sürmedi: "Birkaç gol daha atarsa ben de Müslüman olacağım."
Beyazların Müslümanlığını bu denli açık bir şekilde yaşayan oyuncuların performansını rahatsızlık duymadan kucaklamalarına alışkın değildim. Özellikle de İslamofobi hâlâ varken.
Salah ülkesi Mısır'da Müslümanlar ve dünya çapındaki farklı renkteki insanlar için bir kahraman.
Salah ve Mane gibileri izleyen farklı renkteki taraftarlar futbolda şu ana dek olduğundan daha hoş karşılanıyorlar ve kendilerini biraz daha fazla evde hissediyorlar.
Salah, arkasında Gerrard yazmayan formama bastırdığım ilk isimdi ve Liverpool'a olan tutkumun ten rengime veya memleketime bağlı olmadığını artık biliyorum.
Sonsuza kadar Mo Salah...