Galatasaray, Fatih Terim’in bundan önceki dönemlerinde de, üstelik hiç de azımsanmayacak sayıda ve seviyede, kötü sezon başlangıçları yapmıştı. Kısaca hatırlamak gerekirse, Popescu’nun transfer edildiği 1997-98 sezonunda, Rumen oyuncuya uygun bir rol bulunabildiği kasım ayına geline dek deplasman galibiyeti alınamamış; 2011-12’deki şampiyonluk ile özdeşleşecek 4-4-2 dizilimi, yine ancak sonbaharın sonlarında ortaya çıkmış ve nihayet bu dönemdeki son şampiyonluk, ancak aralık ayına doğru belirginleşen, Feghouli - Belhanda - Onyekuru üçlüsünün taşıdığı oyun düzeniyle, ligin ikinci yarısında gösterilen çıkışla kazanılmıştı.
Kariyerleri uzun dönemlere yayılan antrenörler söz konusu olduğunda, bu tip tekrarların ortaya çıkması iki açıdan pratik fayda sağlıyor. Birincisi, antrenörün çalışma biçimini yansıtan önemli birer göstergeye dönüşüyor. İkincisi ise güncel bir kriz söz konusu olduğunda, antrenörün kredisini arttıran güçlü birer argüman hâlini alabiliyor. Örneğin Arsène Wenger’in de alamet-i farikası olan kötü sezon başlangıçları veya zorlu sonbahar ve kış dönemleri, bir yandan her geçen yıl taraftarda daha büyük bir tahammülsüzlük ortaya çıkarırken; diğer yandan yirmi yılı aşkın bir süre boyunca her halükarda ilk dört sırada bitirildiği için, en umutsuz anda dahi sezon sonuna belli bir güvenle bakmayı mümkün kılabiliyordu.
Bu hassas dengenin bozulması, ya da antrenörün aurasını kaybetmeye başlaması, onu tanımlayan ve ayakta tutan unsuru yitirmesi neticesinde gerçekleşiyor. Wenger, takımının gitgide kronikleşen savunma zaafları veya topa sahip olma oyunundaki problemler nedeniyle değil; artık ilk dört vaadini yerine getiremez hâle geldiği anda gücünü kesin olarak kaybetmişti. Jose Mourinho, kariyerinin başından bu yana gösterdiği ve ona her zaman için sorun çıkaran çatışmacı tavrından ziyade artık sezon sonunda şampiyonluğu garanti edebilen biri olamadığı için geçmişteki aurasını yitirdi.
Depo PhotosFatih Terim’in dördüncü döneminin ikinci yarısında, tam da bu bağlamda bir kırılma gerçekleşti. Nitekim Mourinho gibi öncelikle kazanan kimliğiyle tanımlanan ve önceki üç döneminde yedi tam sezonun altısında şampiyonluğa ulaşan Terim, Galatasaray kariyerinde ilk kez üst üste iki sezonu şampiyon olamadan bitirdi. Bu yeni dönem, büyük ölçüde bir istisna hâli olarak ve Financial Fair Play kısıtlamalarının ortaya çıkardığı olağanüstü koşullar ile izah edildi. Öte yandan Terim’se farklı zamanlarda yaptığı açıklamalarla “Avrupa ile makasın açıldığının” ve bundan böyle uzun vadeli projelerin peşinden gidilmesi gerektiğinin altını çizdi.
Dolayısıyla Terim’i başka bir misyon edinmiş ve onu bugüne dek tanımlayan esas unsur olan mutlak kazanan kimliğinden bir parça uzaklaşmaya çalışan bir profil sergilerken görmeye başlamıştık. Meşruiyetini yeni bir kaynağa dayandırma arayışına girdiği; başarıyı salt sezon sonunda elde edilecek şampiyonluğa indirgeyen zihniyetten uzaklaşarak ısrarla birtakım süreçlerden bahseder hâle geldiği söylenebilirdi. Fakat gerek Terim gerekse Galatasaray açısından son derece cüretkar bir adım olan bu proje, ortaya çıkan iki büyük problemden ötürü yarıda kaldı.
Problemlerden ilki, yavaş başlayıp hızlı bitirişlerine alışık olduğumuz Terim’in, üstelik kamuoyu desteğine daha da fazla ihtiyaç duyduğu böyle bir dönüşüm sürecinde, bu tanıdık durumun en kötü örneklerinden birini sergilemesi; ikincisi, başkan Burak Elmas’ın ekibindeki birlikteliğin çok erken bir dönemde dağılması ve bu projenin sürdürülebilmesi için gerekli iradenin gücünü hızlıca kaybetmiş olmasıydı. Öyle denebilir ki, her iki tarafın kendinden bekleneni daha ustaca gerçekleştirdiği bir önceki projede ise, Faruk Süren - Fatih Terim ikilisinin uyumu, 1996-2000 yıllarındaki pek çok krizden Galatasaray’ı başarıyla çıkarmıştı.
Bu seferki Terim’in son gidişi mi? Yoksa beşinci Terim dönemi olabilir mi? Söz konusu Terim olduğunda, asla asla dememek sanki en doğrusu gibi gözüküyor.