“De kinderen zouden Jadon volgen; hij was een echte leider”, herinnert Norman Dawkins, de man die deze brutale zesjarige voor het eerst zag op het betonnen veld dat hij in Zuid-Londen bewaakte. “Er zouden altijd wel een stel kinderen achter hem aanlopen. Hij zou een stuk gaan lopen en ze zouden achter hem aan rennen!”
Jadon Sancho is altijd opgevallen. Op achttienjarige leeftijd is hij een van de meest veelbelovende spelers ter wereld. Hij speelt bij een Europese club in Borussia Dortmund, de eerste speler die dit millennium is geboren en voor Engeland uitkwam en mogelijk de eerste £100 miljoen-speler.
“Ik wilde altijd al een profvoetballer worden, mensen naar me laten kijken en laten zeggen: ‘Whoa!’, zoals ik naar Ronaldinho keek en dacht: ‘Wow!’. Ik wil op een dag zijn zoals hij is”, zegt Sancho in gesprek met Goal.
“Ik kan niet echt voor iedereen praten, ik kan alleen echt over mijn situatie praten. Mijn situatie was dat ik gewoon wilde voetballen.”
De winnaar van Goal’s 2019 NxGn – waarin ’s werelds beste vijftig tieners uit dit millennium zijn gerangschikt – erkent dat hij nog een lange weg te gaan heeft in zijn carrière, maar gekeken naar mensen die reageerden met ‘Woah!’ heeft hij al heel veel bereikt.
Hij doet het al jaren.
“Hij deelde altijd mensen een panna uit, waarbij je de kinderen hoorde zeggen: ‘Wooaahh, hoe deed je dat?”, zegt Norman, die op de Frederick’s Adventure Playground in Zuid-Londen werkte, net om de hoek van waar Sancho als kind woonde.
“Hij deed het de hele tijd, vanaf dat hij jong was. Hij deed het ook tegen oudere jongens. Ik denk dat dat hem sterker maakte. Als hij werd getackeld stond hij gewoon op en ging door met spelen. Hij speelde tegen mannen; hij was zo goed. Iedereen wilde aan zijn kant staan.”
Sancho zag leeftijd nooit als een barrière; hij kwam voor het eerst naar Frederick toe om te voetballen toen hij zes jaar oud was en viel al snel op als een speciaal iemand. Peter LeAndre, die met Norman werkte, was een van de slachtoffers van de jongeling: “Hij had de kwaliteiten, je kon zien dat hij af en toe kleine trucjes deed, hij probeerde mij en andere spelers panna’s uit te delen.”
“Er waren tijden dat we voetbal tegen hem speelden en hij deed dingen waarvan ik zou denken: ‘Dat was een beetje gek, waarom doe je me dat aan?!’ Vroeger speelde ik voetbal, ik speelde vroeger bij Luton, dus ik weet hoe ik moet spelen, maar hij deed dingen met me die ik nog nooit had gezien. Het leek alsof hij elastische banden aan zijn voeten had. Het was best belachelijk. Het kind was uniek.”
Buiten zijn werk op de playground, was Norman een voetbalcoach. Dus toen er jeugdtoernooien kwamen, raakte hij uiteraard betrokken bij Sancho. Maar er was nog een geheim wapen.
“Zijn vriend is Reiss Nelson, die bij Hoffenheim speelt”, zegt hij. “Ik kreeg de opdracht om ze samen te brengen als ze de juiste leeftijd hadden, ongeveer acht jaar oud. Het waren de grootste talenten die er waren.”
“Toen ze tien en elf jaar ouder waren, speelden ze op de Suffolk Youth Games. Er waren 32 stadsdelen en ze wonnen. Ze maakten samen 24 doelpunten in ongeveer tien wedstrijden.”
“En vooral toen het aankwam op de London Youth Games in 2011 bij Crystal Palace, iedereen wist wie Jadon en Reiss waren. Het waren wedstrijden van teams met drie meisjes en drie jongens, we verloren nooit een wedstrijd en in de finale wonnen we met 2-0.”
Op dat moment speelde Sancho al voor Watford, waar hij profiteerde van professionele coaching en, misschien, dat hij niet meer samenleefde met zijn familie op de Harefield Academy, een school op dertig mijl van waar hij opgroeide.
“Hij had een beetje meer trucjes voor zijn leeftijd”, voegt Peter eraan toen, “dus toen hij zeven of acht jaar was en naar Watford ging, ontwikkelde hij zich tot een veel betere speler.”
Hij had een paar jaar bij the Hornets getraind voordat hij op achtjarige leeftijd zijn eerste ‘schoolboy-contract’ kon tekenen. Dave Godley, een jeugdtrainer bij de club, was zo bezorgd dat het jonge talent zou worden weggeplukt door bijvoorbeeld Arsenal of Chelsea, dat hij Jadon en zijn familie oppikte van het treinstation en ze zelf naar het trainingsveld reed.
“Mijn eerste indruk was dat hij technisch beter was dan de andere kinderen, maar hij had geen ervaring met het spelen van lokaal voetbal, hij speelde niet voor een team, omdat hij gewoon op straat voetbalde, ongeorganiseerd voetbal”, vertelt Godley aan Goal.
“Hij heeft duidelijk een natuurlijke aanleg en zelfvertrouwen, maar hij oefende veel, hij was altijd met de bal bezig. Voor mij leek het alsof hij gewoon constant aan het voetballen was en dat is waarom hij technisch zo goed is.”
Dave en zijn collega’s stonden al snel aan de ontvangende kant van de trucjes van Sancho. “In wedstrijden zou hij dingen doen die andere kinderen niet konden. Mijn collega ging een keer op doel staan in een trainingswedstrijd en we speelden met kleine doeltjes die lager zijn dan de schouder van een volwassene en hij schoot de bal over Dennis in de verre hoek van het doel.”
Sancho wilde misschien zoals Ronaldinho zijn, de Braziliaanse superster die zoveel mensen heeft laten genieten tijdens zijn succesvolle periode bij Barcelona, maar Godley heeft een andere legende in gedachten.
“Ik denk niet dat het natuurlijk talent is”, voegt hij toe. “Als je naar iemand als Diego Maradona kijkt, zeggen mensen: ‘Oh, hij is geboren als een voetballer’, maar er zijn documentaires over hem en hij is gewoon constant aan het voetballen. Hij is constant aan het voetballen, hij is constant met de bal bezig en dat is zoals Jadon.”
“Dus, atletisch, fysiek, mentaal, hij is waarschijnlijk geboren met vaardigheden die hem hebben geholpen, maar uiteindelijk liep hij herhaaldelijk naar spelers op de training en op straat, hij probeerde herhaaldelijk iemand een panna uit te delen, hij probeerde herhaaldelijk te dansen en zijn schouder te laten vallen, dus uiteindelijk heeft hij een manier gevonden die werkt en hij heeft ze opgenomen in zijn lessen over posities en zo. Hij heeft het in zijn kluisje bewaard en bleef eraan werken.”
Sancho’s voetbalopleiding was niet beperkt tot de jeugdteams van Watford. Hij speelde op die jeugdtoernooien met Norman in het weekend en wanneer er niets formeels te doen was, zou hij terug zijn op de speelplaats, of op straat.
“Ik zou mezelf willen classificeren als straatvoetballer, dat is duidelijk waar het allemaal begon, op straat”, zegt Sancho.
“Vroeger speelde ik veel met de bal met mijn vrienden toen ik terug was in Londen, duidelijk is dat waar we onze vaardigheden hebben geoefend, we zouden vijf tegen vijf op straat spelen en dat is waar we gewoonlijk zouden oefenen.”
Rhian Brewster weet daar alles van. De in Londen geboren aanvaller van Liverpool is de afgelopen jaren goede vrienden geworden met Sancho en hij kan de invloed van de straat vanaf kilometers afstand zien.
“Als je uit dat soort gebieden komt, wordt er veel in kooien gevoetbald, zegt hij tegen Goal. “Het is spelen met je vrienden. Het doet me denken aan de game FIFA Street, waar je tegen muren schiet en aan je vaardigheden en dergelijke werkt.”
“Dat helpt voor mij als het gaat om het spelen van goede wedstrijden. Je hebt die flair en fantasie en het maakt je niet uit, je zult trucjes proberen. En dat komt allemaal door het opgroeien, spelen in die omgevingen en worden aangemoedigd om te werken aan je vaardigheden en je techniek.”
Niet dat Sancho veel aanmoediging nodig had, als die vroege verhalen over panna’s en lobjes iets te bieden hebben. En hoewel zijn kwaliteiten nooit in het geding zijn geweest, zijn zijn mentale eigenschappen er ook uitgesprongen voor iedereen die met hem heeft gewerkt.
“Ik heb met hem gespeeld en ik weet hij waartoe in staat is, dus wanneer ik zie dat hij doelpunten maakt en goed speelt, verbaast het me niet”, voegt Brewster toe. “Hij zal veel moeten doen om me te schokken, om eerlijk te zijn!”
Er zijn twee belangrijke eigenschappen die bijna samen zijn gemend om hem van anderen te onderscheiden: een ongelooflijk vertrouwen in zijn eigen kunnen en een volledige afwezigheid van angst.
“Zijn mentaliteit is dat hij gewoon de beste wil zijn”, voegt Godley toe. “Dus, de beste zijn qua techniek, hij wil de meeste doelpunten maken, hij wil de beste speler zijn.”
“Maar mensen praten over mentale kracht alsof het gewoon moed, taaiheid en dit soort dingen zijn, maar wat Jadon had, was dat hij geen enkele angst had om fouten te maken. Hij was absoluut niet bang, waar andere kinderen constant naar hun vader keken die riepen: ‘Wat ben je aan het doen?’”
“In mijn ervaring toen we tegen Chelsea of Arsenal speelden, keken heel wat kinderen uit het raam en zeiden: ‘Oh Chelsea is hier, oh mijn god’, en we zouden moeten zeggen: ‘Jongens, het worden wedstrijden van vijf tegen vijf kinderen, ze dragen gewoon een blauw shirt en jij hebt een geel shirt aan.”
“Jadon zou echter uit het raam kijken en zeggen: ‘Je zit in de problemen, je speelt tegen mij vandaag.’ Hij had zoveel vertrouwen en dat is het verschil. Het is zijn mindset.”
Sancho traceert het terug naar zijn dagen op de speelplaats. “Ik denk dat het gewoon van binnenuit komt”, zegt hij. “Ik denk dat het waarschijnlijk is dat toen ik jonger was, ik altijd met oudere jongens speelde en het voelde alsof elke keer dat ik met ze bleef spelen, ik me steeds zelfverzekerder voelde.”
“Ik heb altijd het gevoel gehad dat als ik harder zou werken dan alle anderen, ik meer zou opvallen.”
Onvermijdelijk was er een koppige eigenschap die het vertrouwen versterkte. “Als hij iets te zeggen heeft, zal hij het zeggen”, zegt Norman. “Hij zou naar me luisteren, maar als iemand anders naar hem toe wilde gaan, luisterde hij niet. Als hij iets niet leuk vindt, zal hij het je laten weten.”
Maar die houding dreef zijn inspanningen alleen maar op om de beste te zijn die hij kon zijn. Godley zegt dat er ruwe randen waren die gladgestreken moesten worden, maar dat was nooit een probleem: “Ik zou zeggen dat hij bij Onder-9 veel de bal zou hebben en het zou proberen ingewikkeld te maken, maar bij Onder-10 en Onder-11 zette hij meer mensen neer en maakte goede beslissingen.”
Hij werd al snel opgemerkt, in die mate dat Godley en zijn collega’s Sancho soms in oudere leeftijdsgroepen zouden verbergen, of hem niet op zijn positie laten spelen, zodat hij niet te veel opviel als hij tegen de grootste en rijkste clubs van Engeland speelde.
“Zaakwaarnemers zouden met hem gaan praten. Hij begon goed te spelen en clubs keken naar hem en dachten: ‘Flipping hell, deze jongen is goed! Ik herinner me dat er voetbalschoenen naar de club werden gestuurd, mensen stuurden hem gewoon dingen om te proberen zijn aandacht te trekken en te proberen met hem in contact te komen.”
Maar er was weinig dat iemand kon doen om te voorkomen dat hij opviel.
“In een wedstrijd zou hij gewoon alles doen”, voegt Godley toe. “Hij zou een paar prachtige passes geven, hij zou proberen de bal over de keeper te lobben, hij zou van afstand schieten, hij zou een trucje doen.”
“Dus, het was alsof elke wedstrijd een verhaal had; het zou elk hoofdstuk hebben dat je je kunt voorstellen. Hij had een deel met trucjes, hij had een deel waar er gedribbeld werd, hij had een deel waar hij veel aan het schieten was.”
“Rond de tijd dat hij naar Man City ging, blonk hij elke week uit. Ik herinner me dat ik wat beelden van hem tegen Arsenal had gezien en het was een grap. Hij rende rondjes om mensen heen, hij spleet de verdediging open elke keer als hij de bal kreeg, hij nam mensen mee of deed alsof hij schoot en iedereen viel gewoon op het veld.”
Sancho was pas veertien toen hij naar het noorden naar Manchester werd gehaald en als de zaken anders waren gelopen, zou zijn oorspronkelijke vergoeding van 77.000 euro echt een koopje zijn geweest voor City.
Sancho’s tijd bij de club wordt door alle betrokken op gedempte toon besproken, maar het was een cruciale periode in zijn ontwikkeling. Opnieuw bleken zijn vaardigheden en houding indruk te maken op iedereen waarmee hij in contact kwam en coaches benadrukken, off the record, onvermijdelijk, dat hij altijd ongelooflijk hard heeft gewerkt op de training, net zoals hij deed bij Watford.
Er was misschien een vreemde confrontatie op school of op het trainingsveld toen hij de puberteit bereikte, maar hij werd nog steeds beschouwd als meer gefocust dan teamgenoten. Terwijl ze appartementen in stadscentra huurden voor weekendfeesten, reisde hij terug naar Londen, meestal met Reiss Nelson.
Phil Foden, die ook nog steeds een goede vriend is, woonde die feesten ook niet bij, en dat is een deel van de reden waarom ze allebei zijn aangemerkt voor een mooie toekomst in het Etihad Stadium.
De andere reden is hun kwaliteit. Zelfs City was verrast door hoe getalenteerd Sancho was in zijn eerste maanden bij de club en vervolgens, ruim een jaar na de aankoop, kwam Josep Guardiola. Kort daarna werd Sancho opgeroepen voor de trainingen van het eerste elftal en hoewel veel City-talenten werden opgeroepen, hebben slechts weinigen zo veel indruk gemaakt op Guardiola met hun houding als Sancho.
En het was in die sessies toen hij in de buurt kwam van Raheem Sterling. In feite maakte hij van Sterling nog een slachtoffer van zijn vaardigheden.
Godley legt uit hoe hij het zou doen: “Hij lijkt een natuurlijke afscherming te hebben ontwikkeld, wat een moeilijke vaardigheid is om te leren. Hij krijgt de bal en zijn lichaam is overal en je denkt dat je een beetje van hem hebt en dan zal hij je laten draaien.”
“Hij weet hoe je moet wenden en keren en hij doet niet echt gekke dingen, hij laat onorthodox zijn schouders zakken, en daarmee denk je dat je weet waar hij naartoe gaat en dan raakt hij gewoon twee keer de bal en hij vermoordt je.”
Dat is wat er in een bepaalde trainingssessie met Sterling gebeurde. Niet dat hij het persoonlijk opvatte.
“Ik denk niet dat hij het met opzet doet, maar hij is gewoon een man die zichzelf wil uitdrukken”, vertelt Sterling exclusief aan Goal. “Uiteindelijk komt het over als het vernederen van mensen, maar hij doet het niet om te proberen te pronken of zoiets, het is slechts een deel van zijn spel. Het is een genot om dat te zien.”
“Hij was erg zelfverzekerd met de bal. Hij wilde zijn vaardigheid aan de bal laten zien. Hij is een groot talent en hij werkt heel hard.”
De twee werden zo close in de laatste jaren dat Sancho zijn voormalige teamgenoot als een belangrijke speler beschouwd die invloed op hem had. “Marco Reus en Raheem Sterling hebben de grootste impact op mijn leven gehad”, zegt de jongeling.
“Reus heeft me geholpen volwassen te worden als speler, hij kan zien wanneer ik mijn spel speel en wanneer ik dat niet doe. Ook buiten het veld hebben we veel plezier samen, we praten veel en chillen samen. Dat is wat zo goed is aan onze relatie, op het veld en buiten het veld.”
“Bij Sterling, uiteraard komt hij ook uit Londen en hij kwam zo ver op zo’n jonge leeftijd, had ik het gevoel dat ik me met hem kon verhouden omdat ik natuurlijk ook uit Londen kom en ook uit het straatvoetbal kom. Hij en ik hebben veel overeenkomsten.”
En hoewel Sterling volhoudt dat zijn jonge teamgenoot niet al te veel advies nodig heeft, heeft hij enkele woorden van wijsheid doorgegeven die hij misschien op dezelfde leeftijd had kunnen gebruiken.
“Ik heb hem in het verleden berichten gegeven waarin ik vertelde bepaalde dingen niet te doen die ik aan het doen was”, onthult Sterling.
“Ik zei om gewoon eerder wakker te worden, ik werd iets te laat wakker. Ik werd wakker om 20 of 21 en realiseerde me bepaalde dingen die ik moest doen buiten het veld en ik probeer hem zo vroeg als mogelijk het voordeel te geven.”
De twee zouden nu nog steeds teamgenoten bij City zijn als een nogal rommelige contractsituatie, misschien onnodig, niet uit de hand was gelopen. Sancho kreeg een salarisvoorstel van veertigduizend euro per week aangeboden. Hij wilde niet tekenen en Guardiola, een grote bewonderaar als hij was, weigerde hem als gevolg daarvan mee te nemen op de voorbereiding door de Verenigde Staten.
De situatie verslechterde alleen maar en terwijl City een plan had om hem in te passen in het eerste team, a la Foden, was Sancho niet overtuigd. Hij stopte met trainen en City besloot dat ze geen andere keus hadden dan hem te verkopen.
Een transfer binnen de Premier League was geen optie, maar Borussia Dortmund wel. De club uit de Bundesliga verkende de markt voor wat zij als te weinig gebruikt Engels talent beschouwden en ze maakten gebruik van de kans om Sancho vast te leggen.
En hij maakte niet alleen gebruik van de kans om naar een andere land te verhuizen, maar ook om het shirt met rugnummer zeven te bemachtigen.
“Hij is erg nuchter en hij is ook een leider, zou ik zeggen”, zegt Brewster. “Hij heeft een grote stap gezet door zo snel alles te krijgen wat hij heeft. Hij is niet voor veel niet bang, geloof me!”
Wat volgde was een wervelstorm van schijnbaar oneindige succesverhalen. Hij maakte deel uit van het Engeland Onder-17 dat in 2017 het WK won (hoewel hij werd teruggeroepen door Dortmund na de groepsfase), hij had zijn eerste basisplaats in de Bundesliga op zeventienjarige leeftijd en dit seizoen, op achttienjarige leeftijd, is hij een basisspeler geworden.
Hij is de jongste speler in de geschiedenis van de Bundesliga die negen keer scoorde en er gaat geen week voorbij zonder dat er geen bericht op Twitter wordt gezet met hoogtepunten, waarbij mensen steevast ‘Wow!’ roepen, net zoals hij altijd al wilde.
Hier bovenop kwam een oproep voor de Engelse nationale ploeg en toen hij in oktober Sterling verving tegen Kroatië, werd hij de eerste speler die dit millennium werd geboren om voor the Three Lions te spelen.
Sancho, zoals Brewster zegt, is er niet door verrast en hij blijft een leuke maar stille aanwezigheid in de kleedkamer. “Ik heb het gevoel dat ik rustig ben, ik ben vibey”, noemt Sancho het.
“Hij is een grappige kerel, maar hij is ook zo nu en dan stil”, vertelt Reus aan Goal. “Hij is niet iemand die luidkeels in de kleedkamer staat. Iedereen kan het goed met hem vinden. Hij heeft zich heel goed geïntegreerd en is een volwaardig lid van ons team.”
En Sterling geniet van elke gelegenheid om hem weer te ontmoeten. “Als we in het Engelse team zitten, ben ik altijd bij hem, maak altijd grapjes en lach met hem”, zegt hij.
Er waren, natuurlijk, serieuze gesprekken te voeren en het ziet ernaar uit dat Sancho de komende jaren zal profiteren van Sterling’s volwassenheid en ontluikende status als een rolmodel.
“Toen ik bij Engeland was, sprak hij veel met me en vertelde hij me wat ik moest doen”, voegt Sancho toe. “Om dingen te blokkeren als iets niet mijn kant op ging, dus hij heeft me veel geholpen.”
En toch is Sancho voor sommigen al een rolmodel.
“Jadon is nu een benchmark voor jonge mensen”, vult Peter LeAndre aan. “Ik weet dat hij pas achttien is, maar hij wordt een rolmodel, want als je door Zuid-Londen loopt, praten mensen over Jadon.”
“Ze zeggen: ‘Ja, Sancho heeft hier gewoond.’ En als hij terugkomt naar het gebied is hij altijd nederig, er wordt niet slecht over hem gesproken. Hij zal gaan praten met mensen waarvan hij weet dat ze daar nog wonen, want daar is hij opgegroeid, dat is zijn thuis.”
“Hij maakt niet uit waar hij nu in de wereld is, zijn thuis is nog steeds Zuid-Londen.”
Ondanks dit alles maakt Sancho geen illusies over zijn toekomst.
“Ik kijk ernaar dat ik gewoon hard moet blijven werken en mijn team helpen bij elke wedstrijd die we spelen”, zegt hij. “Ik denk dat als ik zo blijf, ik denk dat ik veel dingen kan doen en ‘what will be will be’. Ik heb het gevoel dat hard werken de sleutel is en de weg vooruit.”
“Ik heb persoonlijke doelen gesteld. Kleine dingen, kleine details zoals aan mijn linkervoet werken, snel schieten, eerder achter de verdediger komen, sneller zijn en er gewoon uitspringen en weten wanneer te schieten en wanneer te passen. Ik moet daar gewoon aan blijven werken en hopelijk zal het me als speler verbeteren.”
Sancho geeft toe dat hij droomt van het winnen van de Ballon d’Or: “Ik denk dat dat het doel van elke speler moet zijn.” En als hij zich blijft verbeteren in de mate die hij al heeft gedaan, dan zou hij vroeg of laat een kandidaat kunnen zijn.
Dun zullen we echt zeggen: ‘Wow’!
